На зямлі, дзе гонкія яліны
Дастаюць да неба галавой, –
Думаць аніколі не пакіну
Пра свой край – блакітную Айчыну –
І пра час, ляціць які стралой.
На зямлі, дзе ёсць дзівосаў безліч,
Шмат што прад вачыма ажыло.
Думаю – пра пушчы вечнай веліч,
Што ўкрывае край сваім крылом!..
Б’ецца ў бераг хмызняковы Іслач,
Коціць воды ў даль Бярэзіна −
Гэта ўсё красы жывой аблічча,
Гэта ўсё Паэзія... Яна –
Не, не за заслугі нам даецца,
Проста ўсім на радасць існуе,
Як і край, радзімым што завецца,
Як і мары светлыя твае!..
...На зямлі, пагоркамі стракатай,
Сам нямала пратаптаў дарог.
Бачыў прыгажосці я багата,
Без якой і дня пражыць не мог.
З новай песні, нібыта малітвы,
Пачынаўся мой працоўны дзень.
Кожны верш, з любові ён адліты,
З думкаю пісаўся для людзей –
Землякоў, хто працай памнажае
Славу дарагіх сэрцу мясцін:
Нашы звычкі, мову паважае,
Бо ў душы – і ён хрысціянін!..
І радкі, як струны, зноў звінелі,
Славіў я ў свеце − Прыгажосць,
Каб душой ніколі не чарсцвелі,
Каб на свет адкрыта мы глядзелі,
Шанавалі тое – што ў нас ёсць.
|
|
